Veit það ekki hingað til hef ég nú ekki misst mig yfir plötudómum Moggans - hafa þeir verið einhver gæðaprófunarmælikvarða hjá almenningi í gegnum tíðina?
Ekki það að ég sé að missa mig yfir því sem ég hef nú þegar heyrt af þessari nýju plötu R.E.M., og hef ég nú þótt frekar tryggur aðdáandi í gegnum tíðna, með allt þeirra efni í plötusafninu, en hef ekki komið plötunni en í heild í spilarann enda ekki búin að kaupa hana.
En það er með plötudóma að þeir eru eins og alltaf mat einhvers ákveðins einstaklings eins og sjá má í listanum hér að neðan. Hæsta skor 100 - lægsta 0. tók svona copy paste frá hinum og þessum enda oft gaman af svoleiðis - við sjáum þetta ekki öll eins.
All comparisons aside, Collapse Into Now is one heck of an album.
Collapse Into Now builds on Accelerate for something less primal, but much more insightful, varied, and, frankly, pleasurable. It's hard to remember the last time R.E.M. seemed so at ease and yet still so vital.
Collapse mostly sounds like a familiar friend -- reliable in all the best ways, but still capable of quietly insinuating surprises.
On Collapse Into Now, they sound like they'd rather be a band than a legend, which must be why they keep pushing on.
Collapse into Now genuinely feels like their first post-Bill Berry album to resemble a four-legged dog. And that, folks, is an event.
R.E.M's 15th album could trade places with almost any of the previous 14.
Although Collapse into Now is ultimately an OK rock record, one can point to moments here or on the album before that demonstrate that today's R.E.M. can achieve better if it buckles down hard enough.
What better band to cover R.E.M. than R.E.M.? That's exactly what the longtime Athens, Ga., trio sounds like it's doing on its 15th studio album, Collapse Into Now.
Bæta við athugasemd [Innskráning]
Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.