Erum við alveg eins?

Með fullri virðingu fyrir öllu því fólk sem látið hefur lífið í hörmulegum aðgerðum tengdum Bin Laden og hans mönnum þá veltir maður því fyrir sér hvort við í vestrinu séum ekkert ósvipuð þeim í austrinu. Menn fagna með látum aftökunni á Bin Laden og hleypa jafnvel af  stöku skoti til að fagna þessu. Þetta er nú einmitt það sem vestrið hefur gagnrýnt harðlínumenn í austri fyrir þ.e.a.s. að fagna á götum út og slíkt þegar einhver "árangur næst" gegn andstæðingunum. Erum við ekkert betri? Erum við að grýta grjótum í gegnum glerið á okkar eigin húsi?

Sorglegt þótti mér líka að heyra af forseta USA, sem hingað til hefur verið minn maður, og Hillary þar sem þau sátu í einhverju fundarherbergi og fylgdust með athöfninni.

En lífið heldur áfram sama hvað mér finnst, og eflaust eru margir þarna úti sem er mér algjörlega ósammála í þesusm málum en þannig er það bara og verður. 

„Upplifun að vera á staðnum“

Athugasemdir

[Ólafur Þórðarson, 6.5.2011 kl. 15:47]

Sæll vinur. ég er á móti dauðarefsingum, en tel að maður sem stendur fyrir því að 4 farþegaþotum sé rænt með farþegum og krassað í hús og háhýsi sem svo hrynja til grunna með þúsundum vinnandi manns eigi ekert gott skilið.

Að maður minnist ekki á afleiðingarnar, áhrifin á nánustu og nágranna og fólk sem bjó í þessu hverfi eins og t.d. mig sem bjó 300m frá WTC þennan örlagaríka dag. Ófáir nágrannarnir sem voru myrtir vegna Osama. Eða geópólitísku áhrifin sem eru hryllingur út af fyrir sig og efni í þúsundir bóka. Svo sjálfsagt eru ýmis tilvik þar sem dauðarefsing á rétt á sér og stundum jafnvel í lagi, eins og í svona undantekningu, að einhver sé eltur uppi og drepinn fyrir alveg svakalega glæpi.